Merhaba, 

Alüminyum Yapı Dergisinin 77’nci sayısında yine birlikteyiz. Öncelikle bana ayrılan bu sayfalardan tüm Türk ve İslam aleminin mübarek Ramazan bayramlarını kutluyor, huzur, barış ve sağlık dolu günler getirmesini niyaz ediyorum. 2017 yılının ilk altı aylık dönemini kapattığımız bu günlerde yoğun fuar zamanlarını da kapatmış bulunuyoruz. Artık yaz aylarının gelmesiyle birlikte ülkemize de sektörümüze de bahar bereketinin ve yaz sıcaklığının aynı şekilde hissedilir derecede olmasını dilerim. 

Huzur, barış ve dayanışmanın kesiştiği yer, güven ve iş birliğidir. Türkiye, tarihinin en büyük sınavlarından zaman zaman alabildiğince ağırlaşan şartlarda geçiyor. Bir yandan ekonomide güçlü ve istikrarlı duruşunu dış dünyaya ispat etmek için uğraşırken bir yandan da bölgesindeki sıcak savaş rüzgârlarının önünü kesmek ve ülkemize bu ateşin sıçramaması için var gücüyle mücadele veriyor. Kendi öz kaynakları yetersiz gibi görünen ülkemiz, önemli bir dezavantaj oluşturan yüksek enerji maliyetleriyle sürekli çalışarak uygun işgücü avantajını kullanarak dış dünyada sürekli üreten ve hareketli bir ülke konumunu korumaya çalışıyor. Ekonomisi ve iş gücü yaşlanan Avrupa piyasalarına ve enerji ve petrol gücü sebebi ile hiçbir şekilde imalata ve iş gücüne dayalı bir ekonomiye sahip olmayan Ortadoğu ve Afrika piyasalarına karşı her yıl kendini geliştirmek ve güçlendirmek zorunda olan ve neredeyse her zaman ihracat yapmak zorunda olduğu pazarlar için ayrı ayrı stratejiler ve standartlar belirlemek zorunda kalan bir ülke Türkiye. 

Ülkemiz rekabetçi kararlarla da boğuşmak durumunda kalıyor: Avrupa standart ürünler ister diye standart almak zorunda kalan ve en ufak hatada reklamasyon uygulamasına maruz kalacağı korkusuyla ne isteniyorsa en iyisini yapan fakat karşılığı olan bedeli yine kendi ülkesindeki rakibiyle fiyat mukayesesi içerisinde kalarak ürünlerinin değeri kırıldığı için yorulan sanayiciler, aynı zamanda Ortadoğu ve Afrika ülkeleri ucuz ve standart dışı ürün istiyor diye ona göre üretim bantları kuran bir sistemin parçası da oluyor kimi zaman. Yani Türkiye kendi içerisinde sürekli dinamik, hareketli ve enerjik olmak durumunda. Bütün bunları yaparken nasıl olur da bu ülkede, kendi sektörümüz olan alüminyum sektörü, istenilen ve hak ettiği seviyelere gelebilmek adına başlattığı bu büyük ve özverili mücadelede marka değerlerini yükseltmek yerine fiyatsal kazanç üzerinden yapılan çalışmalar konuşuluyor! Hangi firma ile konuşursak konuşalım işler iyi kâr marjları düşük şikâyetiyle karşılaşıyoruz. Bütün bu şikâyetler şunu gösteriyor: İnşaat sektöründe özellikle büyük oranda yapı profillerini ve sistemlerini çözen fabrikalarımız, satış rakamlarında normal alüminyum kg fiyatıyla yapmaya çalışıyorlar ve bu şekilde büyümek, hayatta kalmak için sıkıntılı bir yol izliyorlar. Peki, sektörümüz bu enerjiyi ne kadar daha ileriye taşıyabilecek? 

Yeni fabrikalar gündemde. Kendilerini üst segmente taşıyan fabrikalar, oluşan sıkıntılı kâr marjları sebebiyle neredeyse büyük enerjileri büyük risklerle taşıma gayreti içinde. Peki, bu şekilde nereye kadar sürüklenecek? Bütün bunlar olurken daha sıkıntılı bir manzara çıkıyor ortaya: Asıl mesele firmalar birbirinden uzaklaşıyor, birbirine yabancılaşıyor ve ortak değerler üretme kapasitesini kaybediyor. Herkes gemisini kurtaran kaptan olayım derken fırtınada bir arada olunmaması durumunda bütün gemilerin karaya vurma tehlikesi unutuluyor. Yaşam şartlarının düzeldiği, ekonominin canlandığı söylenirken, bütün mesafeler kısalıp bütün unsurlar birbirine yaklaşırken bizim sektörümüz neden bu kadar birbirinden uzaklaşmaya başladı? İşte bana sorarsanız, hepimizin sorması gereken can alıcı soru, budur! 

Gönül fakirliği, tüm insanların harcadığı toplam enerji sebebiyle birbirinden uzaklaşmasına sebep oluyor. Üretiyoruz hem de çok üretiyoruz, belki de haddinden fazla imalat yapıyoruz. Bu üretim yoğunluğunun sebebi kendimizi, şirketimizi, geleceğimizi yukarılara taşımak, daha da ilerilere götürmektir. Ama bunu yaparken şunu unutuyoruz; geride kimler vardı? Unuttuğumuz, kenara ittiğimiz arkadaşlarımız, dostlarımız belki de ailemiz bizim yalnızlığımızı ve yabancılaşmamızı ifade eder. Farkına varmadan harcadığımız enerji sebebiyle birileri bizleri alkışlar diye düşünüyor, böyle bir beklenti içine giriyoruz. Oysa kendi alkışımız dışında hiçbir sesin olmadığını görüyor, daha da yabancılaşıyoruz. Bugün alüminyum sektörü belki de tarihinin en büyük birbirinden uzaklığını yaşıyor. Bu sektöre dergi yapmaya ilk heveslendiğim dönemde bulunan yöneticiler ile görüşmek çok farklı ve çok özel iken, bugün sektör içerisindeki büyük ayrılığın/yabancılaşmanın sebebi sadece daha çok çalışıyor olmamız mı? Bunca çalışmaya ve emeğe rağmen verimlilik ve katmadeğer düşüyorsa o zaman kazanılan şeyleri iyice kontrol etmek gerekmiyor mu? Biz ne yaparsak yapalım Türk Alüminyum Sektörü büyük bir sektördür. Bunu biliyor ve inanıyorum. O yüzden daha yakın olalım, bilgi alışverişini daha sık yapalım, ortak değerler üzerinde buluşalım. Bizim yurtdışında dostumuz yine kendi yurtiçi firmalarımızdır. Birileri daha çok para kazanacak, işleri daha iyi gidecek diye bu sektörün tüm enerjisini sonuna kadar kullanmak zorunda değil. Biz güçlü duruşumuzu gösterirsek inşaatlarda ve sanayide çok kazançlı işleri başarabiliriz. Yoksa sürekli “A firma bu fiyat B firma bu fiyat” meselesi sektörümüzün dinamiklerini yok eder ve bizi birbirimizden daha da uzaklaştırır. Başarı hepimizin olsun, birliktelik bizlerin ortak noktası olsun. Türkiye kazansın, bizim ülkemiz, firmalarımız, insanlarımız kazansın. Kazansın ki ülkemiz güçlensin, büyüsün.Bu dileklerimle tüm sektörümüze yollarında başarılar diliyorum. 

Her sayı olduğu gibi bu sayımızda da bizleri yalnız bırakmayan tüm sektör firma yöneticilerine yürekten teşekkür ediyorum.